مصرف بدون کنترل ، وسواس گونه و سریع مقادیر زیاد مواد غذایی در یک دوره زمانی کوتاه( مثلا ضمن دو ساعت)و یا احساس فقدان کنترل بر خوردن(شخص قادر بر قطع یا کنترل نوع غذای خود نیست)رفتارهای نا متناسب جبرانی یرای کنترل وزن(استفراغ عمدی،روزه،تنقیه ،استفاده از ملین هاو ادرارآورها یا سایر داروها،یا افراط در ورزش)و نگرانی شدید ازوزن و شکل بدن ،این پر خوری دوره ای و رفتارهای جبران کننده نا متناسب هر دو بطور متوسط هفته ای دو بار و به مدت سه ماه روی می دهد.

در یک دوره ی زمانی شخص اقدام به رفتارهای جبرانی نامتناسب نظیر روزه گرفتن و افراط در ورزش می کند که معمولا در سنین 16.5-18 سالگی و بیشتر در زنهای جوان (1-2 درصد ) و بیماران پرخوری عصبی بیشتر از 90 درصد در زنان جوان رخ می دهد.در پی مطالعات انجام شده در این افراد تولید و مصرف نور اپینفرین و سروتونین پایین است

علائم هشدار دهنده ی پر خوری عصبی:

1-در اثر خوردن سریع مواد غذایی بزودی در بشقاب آنها تمام می شود.

2-مرتب بعد از غذا خوردن به حمام می روندعلائم بیماری و بوی استفراغ در آنها با عث میشود که مرتب از مسهل و ادرار آور ها استفاده کنند.

3-با وجود خستگی ، بیماری وآسیب دیدگی برای سوزاندن کالری رژیمهای بسیار سفت و سختی می گیرند.

4- تورم زیاد در ناحیه گونه ها دارند.

5- به علت استفراغهای مکرر پشت دست و پنجه ی آنها پینه بسته است.

6- دندانهای آنها تغییر رنگ می دهد.

7-از معاشرت با دوستان خود پرهیز می کنند.

8- رفتار آنها و توجه زیادی به کاهش وزن ،رژیم غدایی و کنترل مواد غذایی تبدیل به یک مسئله نگران کنده می شود.

بسیاری از این بیماران افسرده هستندو سابقه خانوادگی افسردگی و چاقی را نشان می دهند.این بیماران تمایل به کمال گرایی دارند و بحث های خانوادگی و رانده شدن از خانواده در این بیماران بیشتر دیده می شوداین بیماران اغلب خشمگین هستند و از ترک خانه پس از فارغ التحصیل شدن خود می ترسند.علائم افسردگی و اضطراب در آنها شایع و خطر خود کشی زیاد است.

عوارض پر خوری عصی:

1-التهاب و پارگی مری به علت استفراغ های مکرر

2-پوسیدگی دندانها به علت افزایش اسید معده که هنگام استفراغ ایجاد می شود

3-حرکات نامنظم روده ها و یبوست در اثر مصرف ملین ها

4-سوراخ شدن معده در اثر بد غذا خوردن

5-عدم تعادل الکترولیت که باعث نامنظمی ضربان قلب واحتمالا نارسایی آن شود

درمان:

داروهای ضد افسردگی در این بیماران نسبت به شخصی که بیماری کم خوری عصبی دارد موثر تر است.هدف درمان در این بیماران (روان درمانی فردی، درمان رفتاری شناختی و گروه درمانی، طبیعی شدن عادات خوردن،و پیگیری وزن ایده ال) باید باشد..